Mephisto του Istvan Szabo

Μικρή και μεγάλη οθόνη! Τώρα η 7η Τέχνη και σε έκδοση με λεπτότερα φτερά.

Συντονιστής: snodrion

Απάντηση
Άβαταρ μέλους
zinovia
Δημοσιεύσεις: 218
Εγγραφή: Παρ Ιαν 18, 2008 11:18 pm
Real Name: zinovia
Gender: Female

Mephisto του Istvan Szabo

Δημοσίευση από zinovia »

Το σενάριο του Μεφίστο βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, γιου του Τόμας Μαν, που γράφτηκε το 1936, δηλαδή τη χρονιά στην οποία τοποθετείται και το τελευταίο μέρος μιας χειμαρρώδους δράσης που αρχίζει το 1930. Είναι τα 6 κρίσιμα χρόνια της δημοκρατικής έξαρσης, της χρεωκοπίας της δημοκρατίας και του θριάμβου του ναζισμού στη χώρα του Γκαίτε, που δε θα μπορούσε να πλάσει το φωτεινό Φάουστ χωρίς το σκοτεινό του παραπλήρωμα, τον Μεφιστοφελή. Είναι τα 6 τραγικά χρόνια κατά τα οποία η Γερμανία παίζει και χάνει τον κολοσσιαίο πολιτισμό της. Σε πείσμα του Γκαίτε, ο Μεφιστοφελής έχει νικήσει τον Φάουστ. Γιατί αυτή η ιστορική καταστροφή; Το φιλμ προσπαθεί να δώσει μια απάντηση σ αυτό το κρίσιμο ερώτημα. Η ιστορία κυλάει ερήμην του συγκεκριμένου ατόμου. Και μοιράζει στον καθένα ρόλους. Το πρόβλημα είναι να ξέρεις να δέχεσαι εύκολα και έγκαιρα την ιστορική σου ευθύνη. Πράγμα που συνεπάγεται θανάσιμους κινδύνους. Ωστόσο, οι περισσότεροι δεν αποδέχονται την ιστορική τους ευθύνη γιατί δεν αποδέχονται τον προσωπικό κίνδυνο που συνεπάγεται τούτη η ευθύνη. Το φιλμ είναι η ιστορία ενός ανθρώπου-ενός ηθοποιού- που αρνείται να παίξει τον ιστορικό του ρόλο και να αντισταθεί στο ναζισμό. Ξέρει να παίζει ρόλους άριστα μόνο στο θέατρο. Στην τέχνη είναι ένας δημιουργός – στη ζωή είναι ένας θεατής. Τελικά γίνεται ένας χρεωκοπημένος άνθρωπος παντού: Είναι ένα πρόσωπο αυτόχρημα τραγικό. Μοναδικό μέλημα για τον ηθοποιό μας είναι να τον αγαπάει το κοινό του, που το έφτιαξε τόσο δύσκολα μέσα από ένα κράμα αριβισμού και ταλέντου. Επιδιώκει την επιτυχία πάση θυσία, γιατί νιώθει απελπιστικά αδύνατος. Η τέχνη του είναι ένα παραπλήρωμα ζωής, αλλά ζωή δεν είναι. Ο Χόβγκεν δεν είναι ούτε κακός ούτε κυνικός. Είναι απλώς <<ελλειματικός>>, δηλαδή καλλιτέχνης. Μέσα σε τούτη την προσπάθεια του να διαφυλάξει <<καθαρή>> την τέχνη του (αστράτευτη, θα λέγαμε με όρους πιο πεζούς και επικίνδυνους) ο ηθοποιός του θεάτρου καταντάει θεατρίνος στην ίδια του τη ζωή. Ο ηθοποιός, λοιπόν, ήταν και παρέμεινε μέχρι τέλους ένας τέλειος Μεφιστοφελής και στη σκηνή και στη ζωή. Ένας Μεφιστοφελής που μάταια προσπαθεί να παραστήσει τον Άμλετ, τούτο το εύκολο άλλοθι των <<ελλειματικών>>, που τους παίρνει σβάρνα η ιστορία και τους αλέθει αφού τους γελοιοποιήσει πλήρως. Το τίμημα της <<ουδετερότητας>> είναι η καταστροφή της προσωπικότητας – αυτής ακριβώς που νομίζει πως διαφυλάγει ο περιδεής στην προσπάθεια του να έχει μόνο φίλους, χωρίς ποτέ να ομολογεί πως το μόνο για το οποίο νοιάζεται είναι να επιπλεύσει σε ήρεμα νερά. Το τραγικό πρόσωπο του καιρού μας είναι ο <<ουδέτερος>>. Τούτη την εντελώς συγκλονιστική μοντέρνα τραγωδία ο Ζάμπο την αφήνει να εκτυλιχθεί σαν ελατήριο θα λέγαμε με μια εντελώς σατανική εσωτερική λογική. Τίποτα δεν είναι βεβιασμένο, τίποτα δεν φαίνεται πλαστό και τεχνητό. Το δράμα ξεπηδάει κατά το αριστοτελικό << εικός και αναγκάιο>> με μια δύναμη ανάλογη αυτής της ελληνικής τραγωδίας. Κι ωστόσο σπάνια βλέπει κανείς στο σινεμά μια τόσο σοφή χρήση της κινηματογραφικής έλλειψης μέσα απ’ το μοντάζ. Υπάρχουν πλαν- σεκάνς που δίνονται μόνο με ένα γκρο-πλαν. Ενώ άλλες σεκάνς είναι σχολαστικά αναλυμένες. Το σύνολο δημιουργεί το πιο στέρεο κινηματογραφικό μπαρόκ που είδαμε ποτε.
Ραφαηλιδης
Συνημμένα
A70-10735.jpg
Απάντηση

Επιστροφή στο “Κινηματογράφος & Τηλεόραση”