ΣΕΜΦΕ forum

"Μερικές φορές ρωτούν «γιατί ΑΕΚ;». Η απάντηση είναι η απλή πραγματικότητα! Κωσνταντινούπολη: αν βρείτε τον εαυτό σας να κλαίει για την εξαφανισμένη, μία ημέρα, πατρίδα, για τη νοσταλγία αυτής, η πατρίδα γίνεται η ΑΕΚ... Δεν επιλέγουν την ΑΕΚ. Η ΑΕΚ θα τους επιλέξει... Το θέμα ΑΕΚ είναι πόθος. Έχει μείνει πίσω από τη μικρή παιδική ηλικία. Για πολλούς ανθρώπους, η ΑΕΚ, είναι το θέμα να γνωρίζουν ότι υπάρχει για να μπορούν να επιβιώσουν...

Η ΑΕΚ βγαίνει μέσα από από τον Θεοδωράκη. Μία σύνθεση του Μπαχ γραμμένη στην ελληνική γλώσσα και σε ορισμένες περιοχές, σε ορισμένα σημεία, γραμμένη στην τούρκικη, αρμένικη και λατινική γλώσσα. Κεραμεικός, Γκάζι, ο μετανάστης θείος μου μού έδωσε στη ζωή μου την ΑΕΚ. Ο Αχμέτ να φτιάχνει φαγητό στο σπίτι και μαζί και η θεία Καίτη. Η μυρωδιά των μπαχαρικών... Αθήνα - Κωνσταντινούπολη. Καζαντζίδης Στέλιος, Λεφτέρ... ΑΕΚ οι χαμένες πατρίδες.

Τρία γράμματα, μία λέξη, η ΑΕΚ, όπως η αγάπη. Όπως γράφτηκε, διαβάζεται. ΑΕΚ: ένα θλιβερό «αντίο» και μία αναγκαστική εξορία, η λαχτάρα για ένα ευτυχισμένο παρελθόν και μέλλον. ΑΕΚ είναι η λαχτάρα σε μαύρο και κίτρινο χρώμα. ΑΕΚ χαρούμενα γενέθλια

Χρόνια πολλά ΑΕΚΑΡΑ ΜΟΥ"!

Ζενέλ Γιανίν Ντακάν

Ποιος ορίζει τον ορθολογισμό;
Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Τώρα δίνεται η μάχη των δυνάμεων της αλλαγής, των μεταρρυθμίσεων, του ορθολογισμού, εναντίον των δυνάμεων του θυμού, της ανυπακοής και της αδράνειας. Ο φίλος μού περιέγραφε αυτή τη μάχη με πάθος, με πίστη. Μιλήσαμε πολλή ώρα, διαφωνώντας και συμφωνώντας, για το πού βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα, πού βρίσκεται η Ευρώπη, τι είδους μετασχηματισμοί συμβαίνουν, πώς φανταζόμαστε το μέλλον, τι συμβαίνει στη γειτονιά του, τον Αγιο Παντελεήμονα. Δεν με έπεισε, δεν τον έπεισα, άλλωστε δεν θέλαμε να πειστούμε, να συναντηθούμε θέλαμε, σαν φίλοι από παλιά, και να αναγνωρίσουμε πάλι κοινά καταγωγικά ίχνη, διαβάσματα, αναζητήσεις.

Μείναμε αρκετά στο δίπολο «θυμός–νηφαλιότητα». Με συμβούλεψε να μην έχω θυμό. Δεν είχα, εκείνη την ώρα τουλάχιστον. Είχα όμως πολλά ερωτήματα, αμφιβολίες, απορίες, που μου προκαλούσαν δυσφορία· θα προτιμούσα να μπορώ να αποδεχτώ ένα σχήμα που τα εξηγεί όλα, όπως αυτό το διπολικό «ορθολογισμός εναντίον θυμικού» ή «μεταρρυθμίσεις εναντίον αδράνειας». Ενστικτωδώς, όμως, διακρίνω σε αυτά τα διπολικά σχήματα μια τεράστια αυθαιρεσία κατά τον ορισμό των πόλων, αφενός, και κατά το γέμισμά τους με περιεχόμενο, με υποκείμενα, αφετέρου.

Ας πούμε, τι ορίζουμε σήμερα ως ορθολογισμό; Τον λόγο του Γαλιλαίου, του Καρτέσιου, του Καντ; Ή τον λόγο όπως τον συζητούμε στον 21ο αιώνα, μετά τον Βιτγκενστάιν, τον Φουκώ, τον Ντελέζ, τον Μπουρντιέ; Είναι ο ορθός λόγος άχρωμος, άμοιρος του κυρίαρχου λόγου, του λόγου των νικητών, του λόγου της εξουσίας; Πώς ορίζουμε το θυμικό; Αριστοτελικά, φροϋδικά, λακανικά, λεξικογραφικά; Ποιος ορίζει το περιεχόμενο και τα υποκείμενα των μεταρρυθμίσεων; Σε αυτό θα απαντούσα με μία διερώτηση, τυπική στην πολιτική σκέψη: Who rules and who benefits? Ποιος είναι ο κυρίαρχος και ποιος ωφελείται; Εν ονόματι των μεταρρυθμίσεων έχουν διαπραχθεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα: τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι πάντα ιδιαιτέρως ριζοσπαστικά. Και γιατί η αδράνεια, υπό τη μορφή του συντηρητισμού, της διατήρησης δυνάμεων σε μια συγκεκριμένη δυσμενή συγκυρία, να μην αποτελεί μιαν άμυνα των πληττομένων αδύναμων απέναντι σε δυνάμεις που τους σαρώνουν;

Ας μείνουμε σε αυτό: Ποια είναι τα υποκείμενα που καλούνται να δώσουν νόημα και πρακτικό περιεχόμενο στον ορθολογισμό ή στη μεταρρύθμιση; Και πάνω σε ποια άλλα υποκείμενα; Αναπόφευκτα, θα πρέπει να μιλήσουμε για σχέσεις εξουσίας, ξανά: Who benefits? Αναπόφευκτα βλέπουμε ότι τα δίπολα, «καθαρά» σε πρώτη ματιά, είναι στερεοτυπική ηθικολογία, δεν είναι πολιτικά προτάγματα, πόσω μάλλον πολιτική ανάγνωση της κρίσης.

Καταλαβαίνω την ανάγκη του φίλου μου για ξεκαθάρισμα του τοπίου, για αποσαφήνιση, για επιλογή δρόμου και τρόπου. Είναι θεμιτή και ανθρώπινη, είναι και δική μου. Πολύ φοβούμαι, εντούτοις, ότι απαιτείται πολύ μεγαλύτερος πνευματικός και ψυχικός μόχθος για να κατανοήσουμε ό,τι μας συμβαίνει, προτού διαλέξουμε δρόμους και στρατόπεδα. Και χρόνος, που είναι η ζωή μας.

Ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή: Η κρίση είναι σύμφυτη με τη νεωτερικότητα, μας θύμισε πρόσφατα ο φιλόσοφος Γιώργος Ξηροπαΐδης. Πιθανότατα βρισκόμαστε ενώπιον μιας μείζονος ρήξης της μεταπολεμικής κανονικότητας, στην ουρά ενός ιστορικού κύκλου που κλείνει, σύμφωνα με τη θεωρία του Ρώσου οικονομολόγου Ν. Κοντράτιεφ, που εκτέλεσε ο Στάλιν. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι πρόδηλο ότι απαιτούνται άλλα διανοητικά εργαλεία, άλλες ψυχοπνευματικές προϋποθέσεις για να αντεπεξέλθουμε στη ρήξη και να φανταστούμε τον κόσμο στην άλλη όχθη του ρήγματος.

Η κρίση οδηγεί στην παραγωγή ενός νέου λόγου–discours, και ενός νέου ορθολογισμού, μάλιστα με αξίωση καθολικής ισχύος. Τα κράτη, μεγάλα και μικρά, ανεπτυγμένα, παρηκμασμένα και αναδυόμενα, οι υπερεθνικοί σχηματισμοί όπως η Ε.Ε. και διεθνείς ρυθμιστικοί οργανισμοί, πραγματικές οικονομίες και κεφάλαια σωρευμένα σε σκιώδεις τράπεζες, δίκτυα γνώσεων και εμπορικοί δρόμοι, όλα θα αναδιαταχθούν, ενδεχομένως με κρότο και βία. Πάνω απ’ όλα, τα ίδια τα υποκείμενα της ιστορίας, οι άνθρωποι, θα αναδιαταχθούν: σαν έθνη, σαν λαοί, σαν μέλη κοινοτήτων, θα προχωρήσουν σε μια άλλη αυτοκατανόηση. Αυτό γινόταν πάντα.

Σε κάθε περίπτωση, το βολικό, ανακουφιστικό δίπολο «ορθολογισμός–θυμικό, φως–σκοτάδι» όχι μόνο δεν βοηθά, αλλά συσκοτίζει και βυθίζει στο ανορθολογικό· είναι μάλλον μια προσευχή για απελπισμένους, ένα μάντρα προς εξορκισμόν των οβίδων. Μεταρρυθμίσεις θα έρθουν, αλλά δεν θα είναι αυτές που φανταζόμαστε τώρα – αυτό ήθελα να πω στον φίλο μου, μα δεν το κατάφερα. Η ειρήνη δεν είναι αιώνια, και η πρόοδος δεν είναι απεριόριστη: είναι όση αντέχει ο πλανήτης.

"Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του. Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.
Ενώ τα πουλιά. Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.
Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ' αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον. νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ' αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.
Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.
(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).
Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.
Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).
Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι' αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.
Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.
Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.
Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.
Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας - που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα 'ναι αργά για ν' αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς - όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να 'μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.
Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

Μάνος Χατζιδάκης

Δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του Πιτσιρίκου ως γράμμα αναγνώστη.

Living is the best revenge you can take!

Φίλε Πιτσιρίκο
Σήμερα, μέρα εκλογών που είναι, λέω να μοιραστώ με τους φίλους σου κάτι λίγο διαφορετικό. Ασύνδετο, ίσως, αλλά αφορμή για σκέψεις.

Μία περίεργη πορεία ζωής με έφερε από τις εκκλησίες και τα κατηχητικά που σύχναζα μέχρι να ενηλικιωθώ -όντας πάντα το καλό παιδί που όλοι ήθελαν- στη συνειδητή κοσμική αθεΐα και τη συνειδητοποίηση του πόσο πολύτιμη και μοναδική είναι η ζωή μας (κάτι που οι θρησκείες θέλουν να ξεχάσουμε θυσιάζοντας τον μοναδικό θησαυρό της ζωής για την υπόσχεση κάποιας ανύπαρκτης μεταθανάτιας ανταμοιβής).

Είχα όλες τις προδιαγραφές να γίνω ένας «καλός νοικοκυραίος» αλλά η επιστήμη μου και η μόρφωσή μου -μεγάλο πράγμα η μόρφωση- με έσπρωξαν προς το φως.

Κι άπαξ και δεις το φως, δεν παλεύεται μετά το σκοτάδι…

Χτες μια σειρά από ασύνδετες φαινομενικά εικόνες, με έβαλε σε σκέψεις.

Βλέποντας το δράμα των προσφύγων πολέμου που παντού είναι κυνηγημένοι…

Βλέποντας την Ευρώπη να υψώνει παντού τείχη φασισμού…

Ζώντας το ελληνικό δράμα ενός λαού που δεν αφήνεται καν να επιλέξει, γιατί κάποιοι φρόντισαν και «έπιασαν» ακόμα και αυτούς που ηγούνταν της αντίστασης…

Βλέποντας την ταινία Made in Dagenham όπου οι ράφτρες της Ford σε ένα εργοστάσιο στην Αγγλία καταφέρνουν με απλό και τίμιο τρόπο αλλά πάλη μέχρι τέλους να κερδίσουν τα πάντα: ίσο μισθό με τους άντρες κατ” αρχήν και αναγνώριση στην πράξη της ισότητας των δύο φύλων τελικά.

Ενώ οι συνδικαλιστές τους πασχίζουν να τις κατευνάσουν…

Αναρωτιέμαι κι εγώ όπως πολλοί από εμάς: Και τώρα τι;

Λοιπόν εγώ σήμερα δεν θα απέχω. Θα ψηφίσω ένα πρόσωπο, αυτήν που ότι είπε το έκανε, αυτήν που δέχτηκε πόλεμο όσο κανείς αλλά έβγαλε και ένα πόρισμα που μας θυμίζει ότι δεν είμαστε οι τρελοί του παγκόσμιου χωριού αλλά τα θύματα του σύγχρονου Ναζισμού, του Τραπεζοκαπιταλισμού.

Είναι η εύκολη για μένα λύση σε μία θολή εκλογική διαδικασία.

Κι αν κάποιοι άλλοι ψηφίσουν κάτι άλλο, απολύτως σεβαστό, όσο συμμετέχουμε και δεν παραδίδουμε και το τελευταίο μας όπλο στους κατακτητές.

Αλλά το καλό τους το φυλάω για την επόμενη μέρα.

Ρε κουφάλες, εγώ θα συνεχίσω να μπαίνω στις τάξεις και θα ξυπνάω τα μυαλά των μαθητών μου!

Θα τους μάθω να μη δέχονται τίποτα άκριτα, είτε το λέει ο καθηγητής τους -εγώ δηλαδή πρώτος πρώτος-, είτε ο ξεπουλημένος μπαμπάς τους, είτε το λέει ο επαγγελματίας παππάς της ενορίας τους, είτε το λέει ο διορισμένος πολιτικός σωτήρας που οι γονείς τους ψηφίζουν!

Εσείς θα μου φέρνετε τα 12χρονα, με τα αθώα μυαλά τους ποτισμένα συντήρηση και υποταγή στη θρησκεία, την παράδοση, το κατεστημένο.

Κι εγώ θα τα ξυπνάω, θα τους διδάσκω Μαθηματικά και θα απαιτώ σε ό,τι μου λένε να μου λένε και γιατί, να το δικαιολογούν, να το αποδεικνύουν.

Και όταν κάποια στιγμή το παιχνίδι του γιατί ωριμάσει θα τους πετάω και το καρφί στο φέρετρό σας:

Ό,τι και να σας λέει, όποιος και να σας το λέει, ο δάσκαλός σας, ο διευθυντής, ο παππάς ή ο μπαμπάς, πάντα να ρωτάτε γιατί.

Και να μη βολεύεστε με εύκολες μη απαντήσεις του τύπου «γιατί έτσι», «γιατί εγώ ξέρω καλύτερα» ή «γιατί έτσι γινόταν ως τώρα».

Δεν θα αλλάξει από Δευτέρα κάτι στις ζωές μας, το ξέρω, το έχω αποδεχτεί.

Εύχομαι όμως να ζήσω 3-4 δεκαετίες ακόμα, πάνω από τα 42 τωρινά μου έτη, και να προλάβω να δω να γκρεμίζονται τα ψέματα, οι απάτες, οι ψευδαισθήσεις που στήνετε και τα νέα παιδιά να χτίσουν έναν κόσμο αλλιώτικό από τον δικό σας.

Έτσι γινόταν πάντα στην ιστορία και έτσι θα συνεχίσει να γίνεται…

Και κάπου εκεί στα 70-80 μου να κρυφογελάω πονηρά και να σκέφτομαι «σας την έφερα αλήτες!».

Δεν είμαι σωτήρας κανενός, δεν υπάρχουν σωτήρες. Υπάρχουν όμως επιλογές για το πώς θα ζήσει ο καθένας τη ζωή του. Ο δάσκαλος και ο καθηγητής στο σχολείο, ο γιατρός στο νοσοκομείο, ο πυροσβέστης, ο σκουπιδιάρης, ο οικοδόμος, η υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ, δεν είμαστε αριθμοί.

Δεν είστε αριθμοί!

Είστε άνθρωποι!

Μην το ξεχνάτε! Και κάντε κάτι με αυτό, κάντε κάτι για αυτό!

Ο Μαθηματικός

ΥΓ: Από αύριο μην ξεχνάτε το βασικό:

Χαμογελάτε, τους κάνει να ανησυχούν.

Ζήστε, γιατί η ζωή μας είναι μοναδική και δεν αξίζει να τη χαραμίσουμε για πάρτη τους.

Ερωτευτείτε, διασκεδάστε, μιλήστε, παίξτε με τα παιδιά σας με τους φίλους σας.

Δεν είναι η ατομική δύναμη και πορεία του καθενός μας αρκετή για να αλλάξει τον κόσμο, είναι όμως η συνισταμένη όλων των δυνάμεων αυτή που καθορίζει το μέλλον.

Μην σταματήσετε να παλεύετε, μην παραδοθείτε. Τα χρωστάτε στον εαυτό σας.

ΥΓ2: Αγαπημένος στίχος από τραγούδι: Living is the best revenge you can take!
ΥΓ3: Πολλά τσιτάτα, το ξέρω, αλλά μήπως κάποια στιγμή να μην πούμε απλά «ωραίο τσιτάτο» αλλά να το σκεφτούμε κιόλας; Έχουμε πάψει να σκεφτόμαστε, είναι καιρός να ξυπνήσουμε, να κοντοσταθούμε μέσα στο κοπάδι που είμαστε τσουβαλιασμένοι και να ξανασκεφτούμε!

(Αγαπητέ φίλε, διάβαζα το κείμενό σου και σκέφτηκα την φράση του Ελύτη «Αν δεν έχεις κάνει έρωτα ποτέ σου με τα μαθηματικά, δε θα μπορέσεις ν” αποδείξεις ότι τα γραφτά σου τους μοιάζουν». Να είσαι καλά.)