Πάνε πολλά χρόνια, ακριβώς είκοσι. Ήταν η πρώτη χρονιά του Βατράχου στον πάγκο της ΑΕΚ, με Σαβέφσκι, Οκόνσκι, Νίλσεν, Σαββίδη, Οικονομόπουλο, Πατίκα, Μανωλά, Καραγκιοζόπουλο και τους λοιπούς, πού να τους θυμάμαι πιά όλους αυτούς τους παικταράδες. Είναι φθινόπωρο -ωραίος καιρός- και παίζουμε μέσα με τον Άρη, φίσκα το γήπεδο. Τελειώνει το πρώτο ημίχρονο, πάμε στην ανάπαυλα, οι παίκτες αποσύρονται στ’ αποδυτήρια και μερικές χιλιάδες τσιγάρα ανάβουν ταυτόχρονα στις κερκίδες.
Και τότε, κάνει την εμφάνισή του : Ντυμένος με την επίσημη κιτρινόμαυρη ποδοσφαιρική στολή (με το λογότυπο «ΕΘΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ» στη φανέλα), ποδοσφαιρικά παπούτσια με τάπες, μέχρι κι επικαλαμίδες. Έτοιμος για μεγάλη μπάλα. Στην αρχή, κάνει χαλαρά κάπου μισό γύρο στο ταρτάν, κάνα-δυό γρήγορα πενηντάρια και ορισμένες διατατικές ασκήσεις, για προθέρμανση. Επαγγελματίας ο άνθρωπος, φαινόταν. Στο πρόσωπο του παικταρά, ολόκληρη η εξέδρα αναγνωρίζει το Μητσάρα. Διότι, μη νομίζεις, από τότε ήταν αναγνωρίσιμος ο Μητσάρας, απλώς ήταν πιο νέος, πιο σπορτίφ, πιο στυλάτος και πολύ πιο δραστήριος.
Τώρα, ως συνήθως, ρωτάει κάποιος : «-Ποιος είναι πάλι αυτός ο Μητσάρας ?». Ρε φίλε, άμα δεν ξέρεις ούτε το Μητσάρα, αναρωτιέμαι τί δουλειά έχεις στο ΧΑΑ. Και όμως, αυτόν τουλάχιστον τον ξέρεις. Είναι ο τύπος που εμφανίζεται διαρκώς πίσω από τις κάμερες και χώνεται στο πλάνο. -Παίκτης μιλάει? Να σου κι ο Μητσάρας από δίπλα, να μοστράρει τη φάτσα του. -Προπονητής μιλάει? Δώστου ξανά ο Μητσάρας στο πλάνο, μονίμως ευτυχής και χαμογελαστός.
Ο καλοκάγαθος Μητσάρας είναι αναμφισβήτητα η πλέον cult φιγούρα των ελληνικών γηπέδων, ο αιώνιος αντεξουσιαστής, ο ρήτορας της εξέδρας, μία μορφή που κυριαρχεί στα ελληνικά γήπεδα εδώ και δεκαετίες, σκορπίζοντας συγκλονιστικά κοινωνικά μηνύματα, όπως «Καθαρή Δευτέρα-Βρώμικο κράτος», Αμερικάνοι μας πίνετε το αίμα» και τέτοια ακραία. Για να καταλάβεις, ο Μητσάρας είναι τόσο γνωστός, που όταν πρόπερσι είχε έρθει καλεσμένος στην Ελλάδα ο Ροναλντίνιο και μιλούσε στις κάμερες –φυσικά με τον Μητσάρα ακριβώς από πίσω του- κάποιοι δημοσιογράφοι διερωτώνταν : «-Ρε σύ, ποιός είναι πάλι αυτός ο αράπης που μιλάει στα μικρόφωνα, μπροστά απ’ το Μητσάρα ???». Μέχρι και Κύπελλο Ελλάδος έχει σηκώσει ο Μητσάρας, το 2004.
Τέλος πάντων, πάμε πάλι πίσω στη Νέα Φιλαδέλφεια, εκεί ακριβώς που είχαμε μείνει. Που λες, ο Μητσάρας έχει ολοκληρώσει το ζέσταμά του και πλέον σα να βλέπει μπροστά του το Ντούσκο να του δίνει τις τελευταίες οδηγίες : «Μητσάρα, θέλω να μπεις στον αγώνα και ν’ αλλάξεις μόνος σου τη ροή του παιχνιδιού. Διεμβόλισέ τους, ντρίπλαρέ τους, πάρτους όλα τα sprints, πάρτους τα σώβρακα, χώστους στα δίχτυα τους κερατάδες, τα σκουλήκια. Άντε μπράβο, παιχταρά μου !». Δε μιλάει τόσο καλά ελληνικά ο Βάτραχος, αλλά λέμε τώρα. Δηλαδή, εδώ που τα λέμε, καθόλου ελληνικά δε μιλάει. Μόνο Σέρβικα.
Αμέσως, ο Μητσάρας αρπάζει αποφασιστικά την πρώτη μπάλα που βρίσκει μπροστά του και ξεχύνεται στο άδειο γήπεδο, προς τη σέντρα. Ολομόναχος, αυτός και το χορτάρι. Κάνει μερικά τσαλιμάκια με το τόπι, το ανοίγει λίγο, το στοπάρει, το σηκώνει, το κοντολάρει με το στήθος, σε μία επίδειξη υψηλής τεχνικής και κάτω από τις ηχηρές επευφημίες της εξέδρας, που όσο πάνε δυναμώνουν.
Και τότε, η Εξουσία δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό της : Ξαφνικά, τρείς αστυφύλακες μπαίνουν στο γήπεδο, με σκοπό ν’ απομακρύνουν το Μητσάρα, λες και πείραζε κανέναν ο άνθρωπος. Ξεκινούν από το ύψος της σέντρας, με χαλαρό τροχαδάκι, κινούμενοι εναντίον του. Η κερκίδα αρχίζει ν’ αποδοκιμάζει, διαβλέποντας το τέλος του καλαμπουριού. Όλοι πιστεύουν ότι ο -παραδοσιακά φιλήσυχος- Μητσάρας θα παραδοθεί αμαχητί και αδιαμαρτύρητα και θα βγεί με το καλό από τον αγωνιστικό χώρο. Όμως, όλοι κάνουν τεράστιο λάθος : Φαίνεται ότι ο Μητσάρας έχει τελείως διαφορετικά σχέδια. Βλέποντας τους αστυφύλακες να τον πλησιάζουν, ανοίγει δυνατά τη μπάλα στον κενό χώρο, τρέχοντας σαν άνεμος ξοπίσω της. Οι αστυφύλακες, κάτι τύποι κοιλαράδες, που μάλλον ακόμη χώνευαν τα σάντουιτς που μόλις είχαν καταβροχθίσει, αιφνιδιάζονται, αφού ασφαλώς και δεν περίμεναν την μαγική κίνηση του Μητσάρα.
Υπό τα νέα αυτά δεδομένα, οι τρείς κοιλιόδουλοι διασκορπίζονται, επιχειρώντας κυκλωτική κίνηση. Ο Μητσάρας όμως, που δεν είναι και κάνα κορόϊδο, συνεχίζει να επελαύνει και με τη φόρα που έχει πάρει δεν είναι εύκολο να τον σταματήσει ούτε αμυντικός της Γιουβέντους. Οι δύο αστυφύλακες στο κατόπι του, κρατώντας και τα πηλίκιά τους για να μην τους φύγουν απ’ το κεφάλι, ενώ ο τρίτος, ο πιο γρήγορος, κινείται πλέον από τα πλάγια, ώστε να βγεί μπροστά στο Μητσάρα και να του κόψει το δρόμο.
Και πράγματι αυτό συμβαίνει : Στριμωγμένος πλέον άγρια ο Μητσάρας, μεταξύ σέντρας και μεγάλης περιοχής, με δύο αντιπάλους να τον καταδιώκουν από πίσω κι έναν ακόμη που κινείται μετωπικά καταπάνω του, φαίνεται να μην έχει καμμία ελπίδα. Οι θεατές, βλέποντας το unfair του πράγματος, ξεσπούν σε τρομερές αποδοκιμασίες και ύβρεις εις βάρος των αστυφυλάκων. Το κλασσικό σύνθημα, με τα γουρούνια και τα λοιπά, διαχέεται σαν ορμητικό ποτάμι απ' άκρη σ΄ άκρη στις κερκίδες, εκφράζοντας τη λυσσαλέα οργή του πλήθους. Όλα οδεύουν προς τέλος άδοξο.
Αλλά ο Μητσάρας δεν είχε πει ακόμη την τελευταία του λέξη : Τη στιγμή ακριβώς που τα δύο όργανα βρίσκονται λίγα μόλις μέτρα πίσω του και έχοντας πιά μπροστά του τον centerback-αστυφύλακα, του σκάει μια κοφτή ντρίπλα προς τα δεξιά, που θα τη ζήλευε κι ο Ρομάριο στις δόξες του και αφήνει τον αντίπαλό του χαζό, να κοιτάει τη ράχη του. Έπειτα, ξεχύνεται σαν αφηνιασμένο άτι προς την εστία που κείται στη μεριά της σκεπαστής, με τη μπάλα στα πόδια. Ο κόσμος παραληρεί, κυριολεκτικά. Τα τρία όργανα τα έχουν πιά χαμένα. Ο Μητσάρας βρίσκεται φάτσα με το γκολπόστ ! Ο Μητσάρας σημαδεύει ! Πάνε να σπάσουν καρδιές στις εξέδρες ! Ακόμη και οι απηνείς διώκτες, προς στιγμήν σταματούν το κυνηγητό, σαστισμένοι.
Μαζί τους, σταματά κι ο χρόνος, σα να παγώνει, για ένα μόνο δευτερόλεπτο, ακριβώς τη στιγμή που ο Μητσάρας εξαπολύει ένα φοβερό σε δύναμη βολέ προς την αντίπαλη εστία. Ο φανταστικός τερματοφύλακας εκτινάσσεται σαν αίλουρος για ν’ αποκρούσει, αλλά μάταια. Τη στιγμή που σωριάζεται βογκώντας στο χόρτο, η μπάλα καρφώνεται σαν πύραυλος στο αριστερό παραθυράκι του. Είναι το γκολ. Είναι η αποθέωση. Είναι ο ήρωας, ο Μητσάρας σε ντελίριο, με τα χέρια σηκωμένα, να τρέχει έξαλλος προς τη σκεπαστή, στέλνοντας φιλιά στους οπαδούς του, ακόμη και τη στιγμή που τον απομακρύνουν σηκωτό οι τρεις χωροφυλάκοι, βρίσκοντας επιτέλους την ευκαιρία για να τονε μπουζουριάσουν.
Την ίδια στιγμή, μόνος και σκεπτικός στην είσοδο της φυσούνας, ο οππορτουνίστας και ψυχρός υπολογιστής Βάτραχος παρακολουθεί το δράμα, διερωτώμενος μήπως θα πρέπει να ζητήσει απ’ το Γιδόπουλο να πάρουν αυτόν τον παιχταρά στην ομάδα...
