Ποίηση

Πέρα από τα βιβλία της σχολής (Φυσική, Ανάλυση, Madame Figaro, Cosmopolitan, PlayStation κλπ) υπάρχουν και λογοτεχνικά βιβλία! Ναι ρε, αλήθεια είναι!

Συντονιστής: meleneemil

Άβαταρ μέλους
mplamplampla
Δημοσιεύσεις: 274
Εγγραφή: Δευ Οκτ 06, 2008 2:46 pm
Real Name: Kiriakos Tsimplidis
Gender: Male
Facebook ID: 0

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από mplamplampla »

κεφαλὲς ἀπελπισμένες
μὲ τὰ μάτια πεταχτά,
κατὰ τ᾿ ἄστρα σηκωμένες
γιὰ τὴν ὕστερη φορά.

Ἀπὸ στόμα ὅπου φθονάει,
παλικάρια, ἂς μὴν ῾πωθῇ,
πῶς τὸ χέρι σας κτυπάει
τοῦ ἀδελφοῦ τὴν κεφαλή.
Μαγείρευε μαγείρευε μπας και βγει το αποτέλεσμα...

Και το μπικίνι ΤΕΛΕΙΟ ΚΟΡΙΤΣΙΑ!

Μη ξεχάσετε να δώσετε συγχαρητήρια!
http://www.fthis.gr/article/272800/o-gi ... aristeyei-
o_apolytos
Δημοσιεύσεις: 962
Εγγραφή: Κυρ Οκτ 21, 2007 3:06 pm
Real Name: Πραγματικό Όνομα

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από o_apolytos »

Η ποίηση των μαθηματικών, τα μαθηματικά της ποίησης και. Όταν.

όνειρο ένας εφιάλτης
οι επιθυμίες φόβο
το όπου τίποτα εκεί, τελικά .
και λες: "ονειρευόμαιονειρεύομαι"
βιώνεις την ασυνέπεια του μεταίχμιου
αμφιβάλλεις για την πληρότητα των ονείρων
σκέπτεσαι: "ίσως το σύνορο εκτός να είναι"
και αδυνατείς να ισχυριστείς με σιγουριά
αν πραγματικότηταφαντασία.
longshot
Δημοσιεύσεις: 47
Εγγραφή: Παρ Δεκ 10, 2010 8:28 pm
Real Name: oust re!
Facebook ID: 0

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από longshot »

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια
ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

ΜΕ ΚΑΤΑΝΥΞΗ

Ἔλα νὰ ἀνταλλάξουμε κορμὶ καὶ μοναξιά.
Νὰ σοῦ δώσω ἀπόγνωση, νὰ μὴν εἶσαι ζῷο,
νὰ μοῦ δώσεις δύναμη, νὰ μὴν εἶμαι ράκος.
Νὰ σοῦ δώσω συντριβή, νὰ μὴν εἶσαι μοῦτρο,
νὰ μοῦ δώσεις χόβολη, νὰ μὴν ξεπαγιάσω.
Κι ὕστερα νὰ πέσω μὲ κατάνυξη στὰ πόδια σου,
γιὰ νὰ μάθεις πιὰ νὰ μὴν κλωτσᾶς.

ΤΕΛΟΣ

Τώρα ποὺ βρῆκα πιὰ μίαν ἀγκαλιά,
καλύτερη κι ἀπ᾿ ὅ,τι λαχταροῦσα,
τώρα ποὺ μοῦ ῾ρθαν ὅλα ὅπως τὰ ῾θελα
κι ἀρχίζω νὰ βολεύομαι μὲς στὴν κρυφὴ χαρά μου,
νιώθω πὼς κάτι μέσα μου σαπίζει.

Nτινος Χριστιανοπουλος
Άβαταρ μέλους
O kanenas
Δημοσιεύσεις: 3246
Εγγραφή: Κυρ Νοέμ 05, 2006 3:26 pm
Real Name: Αφροξυλάνθη
Facebook ID: 0
Τοποθεσία: Within search engines that search engines that search
Επικοινωνία:

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από O kanenas »

Είχα βρει αυτό το καταπληκτικό ποίημα σε ένα pdf ενός τυπά με διάφορα ποίηματά του. Το βάζω εδώ για να το διασώσω κάπου.

Στο δρόμο για το σπίτι
πάτησα έναν τερμίτη.
Στη μύτη.

Το αναφέρω
γιατί αδυνατώ να τον επαναφέρω.
Καιι υποφέρω.
R.I.P.
Life is so vain, but death equals pain
So let's make one more attempt and live with nothing to gain
Άβαταρ μέλους
skywalker
Δημοσιεύσεις: 1432
Εγγραφή: Παρ Νοέμ 03, 2006 12:03 pm
Real Name: skywalker
Facebook ID: 0
Τοποθεσία: καμμενη γη
Επικοινωνία:

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από skywalker »

Εικόνα
Θελω να φυγουν τα κομματα Εδω και Τωρα απο το ΕΜΠ...
Εικόνα Εικόνα
Άβαταρ μέλους
ma8hmatiko_gonidio
Δημοσιεύσεις: 6
Εγγραφή: Τετ Μάιος 18, 2011 10:48 pm
Real Name: Despoina
Gender: Female
Facebook ID: 0

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από ma8hmatiko_gonidio »

Μηδενος εξαιρουμενου/ Κική Δημουλά

Τι αντικοινωνικά που είναι τα όνειρα.
Ούτε φιλίες, ούτε δεσμοί
μόλις μας δουν σβήνουν
σα σπίθα έκθετη σε θύελλα.

Ανθρωποφοβία;
Ίσως τραυματισμένο γόητρο
επειδή δουλεύουν εκεί κάτω
στα ορυχεία χαμένων ευκαιριών.

Είχαν βλέπεις κι αυτά
άλλα όνειρα
To πιο επικίνδυνο πράγμα στον κόσμο είναι ο Άνθρωπος που δεν έχει τίποτα να χάσει.
Ιάσωνας
Δημοσιεύσεις: 417
Εγγραφή: Δευ Σεπ 05, 2011 1:04 pm
Real Name: real name
Gender: Male
Facebook ID: 0

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από Ιάσωνας »

Αν είσαι ένα ΚΑΣΕΡΙ
που ΤΟΣΤ θα φέρει στην άδεια μου ΚΟΙΛΙΑ,
ποτέ μην σβήσεις ΤΟΣΤΙΕΡΑ μη με αφήσεις...
ποτέ να μην χαθεί η αγάπη αυτή...
μα όνειρο αν είσαι,
την ΤΟΣΤΙΕΡΑ κλείσε στην πείνα μου να ζω,
μην ξημερώσει το ΤΟΣΤ να μην κρυώσει...
ΚΑΣΕΡΙ μείνε να Σ' ΑΓΑΠΩ..........
Άβαταρ μέλους
antony07
Forum Moderator
Forum Moderator
Δημοσιεύσεις: 1673
Εγγραφή: Τετ Νοέμ 15, 2006 4:37 pm
Real Name: Αντώνης
Gender: Male
Facebook ID: 0
Τοποθεσία: Uncertain (by principle)
Επικοινωνία:

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από antony07 »

“Σα να ‘ρθε φέτος η Άνοιξη κλαμένη.

Κάτου απ’ τις λεύκες μένει σιωπηλή και δεν κοιτάζει

τα παιδιά που παίζουν.

Λεπτό φλουρί από φως πρασινωπό γλιστράει στο πρόσωπό της κι

ακόμη δεν μπορεί να μας χαμογελάσει.

Όμως τα βράδια ένας γρύλος τραγουδάει ανάμεσα στα σκονι-

σμένα βιβλία, και μια πυγολαμπίδα ανάβει το φανάρι

της πάνου από τα χαρτιά μου, να γράφω αγρούς με γαλανά

λουλούδια και καλαμιές όπου περνούν κοπάδια τρυγονιών.

Θυμάμαι τη βρυσούλα του χωριού γεμάτη πολυτρίχια, όταν δο-

κίμαζα στις μικρές τρύπες του καλαμιού να σφυρίξω το

πρώτο σιγαλό τραγούδι της μεγάλης καλοκαιριάτικης νύχτας.

Κι απόψε μια πυγολαμπίδα φωτίζει το ανοιχτό βιβλίο ενός κρίνου

κι ένας γρύλος διαβάζει το ποιηματάκι του μικρού Χριστού

που αποκοιμήθηκε στο πράσινο χορτάρι.

Κι εγώ θα πω το τραγούδι της πυγολαμπίδας. […]

Πόσον καιρό αποδημήσαμε στο δρόμο των χελιδονιών;

Ήλιος πολύς δεν ήταν πουθενά για να ζεστάνουμε τα χέρια μας.

Μέσα μας ένα σπουργίτι κρύωνε.

Πεθυμήσαμε τα αγαθά μάτια των μοσχαριών για να κοιτάξουμε

τη γη, τον ουρανό, και την καρδιά μας.

Πού αφήσαμε το σιωπηλό χαμόγελο που δεν ξέρει να χαίρεται;

Σε ποια γωνιά της αυγής έχουμε πετάξει την άσπρη κυριακάτικη

ποδιά μας και το πρώτο σχολικό τετράδιο με τ’ αδέξια σχέδια

των προβάτων και των ανθρώπων; […]

Ο ήλιος ήταν πονηρός. Έχωνε τα χρυσά κέρατα, σαν τρα-

γος, ανάμεσα στις καλαμιές, και το χρυσό του μάτι

παραμόνευε τη γη.

Στη βρύση πλέναν οι κοπέλες τα πλουμιστά μεσοφόρια

γιομάτα πράσινα πουλιά και κόκκινα λουλούδια.

Ο μεσημεριανός αγέρας γαργάλαγε τις χωματένιες φτέρνες των

ξαπλωμένων χωρικών και τις μασκάλες των κοριτσιών.

Και τα κορίτσια θύμωναν και γέλαγαν….

Το γέλιο τους το παίρναν τα σοβαρά πλατάνια κ’ οι ευγενικοί

Ευκάλυπτοι, και σάλευε όλη η ρεματιά απ’ τα γέλια των

πουλιών, των νερών και των φύλλων.

Κ’ εμείς κρυβόμαστε κάτω απ’ τα πράσινα φουστάνια των

θάμνων κι αφουγκραζόμαστε το λαχάνιασμα της γης και των

λουλουδιών τα καρδιοχτύπια…”


Γ. Ρίτσου, Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα
"Ωραία παιδιά κατάχαμα κυλάει
το πιο ωραίο ρόδο απ' το στεφάνι σας
αδράξτε κάθε τι που προσπερνάει
μα αν σε βιτρίνα εμπρός βρεθεί η χάρη σας
ή σε γκισέ, φυλάξτε το τομάρι σας
θυμάστε, Colin de Cayeux τον λέγανε
το άσυλο εμπιστεύτηκε ναι σαν κι εσάς,
σημάδεψε ο μπάτσος και τον ξέκανε
"
Άβαταρ μέλους
antony07
Forum Moderator
Forum Moderator
Δημοσιεύσεις: 1673
Εγγραφή: Τετ Νοέμ 15, 2006 4:37 pm
Real Name: Αντώνης
Gender: Male
Facebook ID: 0
Τοποθεσία: Uncertain (by principle)
Επικοινωνία:

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από antony07 »

Λυπήσου με, Θεέ μου, στο δρόμο που πήρα,
χωρίς, ως το τέλος, να ξέρω το πώς,
--χωρίς να' χω μάθει, με μια τέτοια μοίρα,
ποιο κρίμα με δένει, και ποιος ο σκοπός!

Λυπήσου τα χρόνια που πάνε χαμένα,
προτού η νύχτα πάλι βαριά ν' απλωθεί,
ζητώντας τους άλλους, ζητώντας και μένα,
ζητώντας εκείνο που δε θα βρεθεί!

Λυπήσου όλα κείνα που πάνε του κάκου,
γιατί έτσι τους είπαν πως είναι γραφτό,
και γίνουνται χώμα, στα βάθη ενός λάκκου,
χωρίς να γυρέψουν το λόγο γι' αυτό!

Λυπήσου κι εκείνα, λυπήσου και μένα,
--και μένα, που πάω με καρδιά στοργική,
ζητώντας μια λύση, σε πράγματα ξένα,
που δεν έχουν, Θε μου, καμιά λογική...

Λιγάκι να κάνω πως κάτι με σέρνει,
λιγάκι να φέξει, μες στα σκοτεινά,
κι αμέσως η μοίρα μού το ξαναπαίρνει,
κι αμέσως η νύχτα γυρίζει ξανά...

Λυπήσου με, Θεέ μου, στην απόγνωσή μου,
λυπήσου τη φλόγα που μάταια σκορπώ
--λυπήσου με μες στην αγανάκτησή μου,
να ζω δίχως λόγο και δίχως σκοπό...

Ναπολέων Λαπαθιώτης



[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=DeICu4_Xx7c[/youtube]
"Ωραία παιδιά κατάχαμα κυλάει
το πιο ωραίο ρόδο απ' το στεφάνι σας
αδράξτε κάθε τι που προσπερνάει
μα αν σε βιτρίνα εμπρός βρεθεί η χάρη σας
ή σε γκισέ, φυλάξτε το τομάρι σας
θυμάστε, Colin de Cayeux τον λέγανε
το άσυλο εμπιστεύτηκε ναι σαν κι εσάς,
σημάδεψε ο μπάτσος και τον ξέκανε
"
pitsirikos
Δημοσιεύσεις: 65
Εγγραφή: Πέμ Δεκ 22, 2011 7:17 pm
Real Name: Γιώργος
Gender: Male
Facebook ID: 0

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από pitsirikos »

"Σαν πας στον πηγαιμό για την Ιθάκη
Είσαι τόσο ηλίθιος που θα βγεις στη Θράκη"

Από τη συλλογή ποιημάτων "Χαμηλές Πτήσεις".
Του Αρκά.

Λιτό, δωρικό, απέριττο.
Καλημέρα semfe.gr. :)
You might very well think that; I couldn't possibly comment.
Άβαταρ μέλους
noir
Δημοσιεύσεις: 1311
Εγγραφή: Κυρ Νοέμ 05, 2006 6:46 pm
Real Name: εθελοδουλο πρακτορακι :)
Facebook ID: 0
Επικοινωνία:

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από noir »

Το παρακατω ποιημα, αποτελει μεταφραση απο τα ισπανικα ενος ποιηματος που ανακαλυψε ενας φιλος και συντροφος (ο οποιος και το μετεφρασε). Και οι δυο μας νοιωθουμε να το μοιραστουμε με περισσοτερο κοσμο, οποτε πηρα τη πρωτοβουλια να ξεκινησω δημοσιευοντας την ελληνικη του μεταφραση εδω περα.

ΝΙΚΗΣΕ ΤΟ ΦΟΒΟ!

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα. Σήμερα και αύριο.
Αυτή είναι η αρχή, μα και το τέλος.
Σήμερα θα αφεθώ να ποζάρω για τον διάβολο.
Θα ξανασκοτώσω το θεό δια λιθοβολισμού.
Σε έναν κόσμο που τίποτα δεν ειν' ούτε καλό ούτε κακό.
Δε μ' ενδιαφέρει ούτε αυτός ούτε αυτή.
Να διαπράξουμε μοιχεία!
Να κάνουμε κάτι που θα μας εξιλεώσει!
Άκου αυτο που σου λέει το υποσυνείδητό σου.
Το άρρητο τώρα μπορεί να ειπωθεί
Εδω δεν υπάρχει χώρος για τίποτα.
Παράτα το μίζερο δρόμο.
Αντίο σ' αυτό τον κόσμο το γεμάτο
σκατοκαταπιώνες, κωλογλείφτες και δειλούς.
Ας ανοίξουμε τις δυνατότητες.
Σήμερα θα φάω με όρεξη, θα πιώ με δίψα,
θα γελάσω ΑΝ μου κάνει κέφι, θα γαμηθώ με πάθος
και θα σκοτώσω με πραγματικό μίσος.
Δε θα σου γίνω συμπαθής, θα μετανιώσεις την ώρα
και τη στιγμή που με γνώρισες.
Θα πω ότι με απωθεί η παρουσία σου,
οτι δεν θα 'θέλα να 'χες γεννηθεί
Θα πηδήξω απ' τον πιο ψηλό γκρεμό στην πιο βαθιά θάλασσα.
Θα τα νίωσω όλα, θα εκτεθώ.
Θ' αντιστρέψω αυτή τη λοβοτομή που με
αποξενώνει απ' το σώμα μου.
Θα σου χαιδέψω τα μαλλιά αν μου 'ρθει. Τι κανάγιας!
Ας μιλούν καλά ή ασχημα, όποιοι μιλούν
γιατί είναι το μόνο που μπορούν να κάνουν.
Θα βουτήξω μέσα σ' έναν ατελείωτο οργασμό.
Τώρα θα 'μαι εγώ που θα διεισδύσω ως το τέλος.
Μπορεί να είναι οδυνηρό. Σίγουρα θα χρειαστείς
περισσοτερο αναισθητικό και από ένα ρινόκερο.
Σήμερα θα μετατραπώ σ' εναν ξερόλα.
Σήμερα δε θα ανησυχω για κανέναν,
θα είμαι εγωιστής.
Σήμερα δεν έχω συνείδηση.
Θ' αφήσω όλα όσα έχω μέσα μου να βγούν.
Θα ξεφορτωθώ 'ολα 'οσα με βαραίνουν.
Θα πετάξω την κρούστα, την επιφάνεια..
Για να γεμίσω από εκείνη.
Τώρα πια δε τη θέλω, ας τη φορτωθεί κανένας άλλος.
Άσε το μέσα σου κενό. Πάρε βαθιά ανάσα.
Παραδέξου τα λάθη σου.
Αυτα τα γεγονότα είναι η ζωή σου.
Δεν υπάρχει χώρος για θεατρινισμούς.
Πάμε να χρησιμοποιήσουμε όλα αυτά που χρειαζόμαστε
για να δραπετεύσουμε.
Μην κοιτάς πίσω.
Άσε πίσω τη λογική,
ακολούθησε το ένστικτο!
Αυτό είναι το παν και δεν είναι και τίποτα.
Μη φοβάσαι. Μην αφήσεις να νικηθείς από το φόβο.
Γιατί, σκέψου, αν δε φόβοσουν τι θα έκανες;
Εικόνα
Η ελευθερία του ενός είναι προϋπόθεση για την ελευθερία του άλλου!
Κανένας έγκλειστος στις κρατικές φυλακές, κανένας σκλάβος στα αφεντικά!
Αντίσταση - Αυτοοργάνωση - Αλληλεγγύη
Άβαταρ μέλους
noir
Δημοσιεύσεις: 1311
Εγγραφή: Κυρ Νοέμ 05, 2006 6:46 pm
Real Name: εθελοδουλο πρακτορακι :)
Facebook ID: 0
Επικοινωνία:

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από noir »

Ένα ποιήμα του Πάμπλο Νερούδα:

Η Λήθη

Όλη την αγάπη σ’ ένα φλιτζάνι
πλατύ σαν τον κόσμο, όλη
την αγάπη με αστέρια κι αγκάθια
σ’ την έδωσα, μα εσύ έφυγες
με μικρά ποδαράκια, με τακούνια λασπωμένα
πάνω απ’ τη φωτιά, το ‘σκασες.

Αχ, μεγάλη αγάπη, μικρή αγάπη...

Εγώ πάλι δεν ανέκοψα την πάλη,
δεν σκόνταψα τραβώντας για να ζήσω,
να ‘βρω ειρήνη, να ‘χουν όλοι ψωμί,
αλλά σε σήκωσα στα μπράτσα μου
και σε κάρφωσα στα φιλιά μου
και σε κοιτάζω, όπως ποτέ
μάτια ανθρώπινα δεν έχουν κοιτάξει.

Αχ, μεγάλη αγάπη, μικρή αγάπη

Τότε δεν μέτραγες το μπόι μου
και τον άντρα που σου μοίραζε
το αίμα, το σιτάρι το νερό ̇
και τον μπέρδευες
με το μικρό έντομο που ‘χε πέσει στην ποδιά σου.

Αχ, μεγάλη αγάπη, μικρή αγάπη

Μην περιμένεις να στραφώ απ’ τα πέρατα
να σε ξανακοιτάξω ̇ μείνε με ό,τι
σου άφησα, πορεύου
με την προδομένη φωτογραφία μου,
εγώ θα συνεχίσω την περιπλάνηση,
ανοίγοντας δρόμους πλατιούς ενάντια στο σκότος,
απαλύνοντας της γης το χώμα, ξαναμοιράζοντας
το αστέρι σ’ όσους κοπιάσουν να ρθούνε.

Κούρνιασε στο δρόμο.
η νύχτα για σένα έπεσε.
Το πρωί μπορεί με την αυγή
να ξαναϊδωθούμε.

Αχ, μεγάλη αγάπη, μικρή αγάπη

Τίτλος πρωτοτύπου: El olvido
Από τη συλλογή Los versos del Capitán (1952)
Εικόνα
Η ελευθερία του ενός είναι προϋπόθεση για την ελευθερία του άλλου!
Κανένας έγκλειστος στις κρατικές φυλακές, κανένας σκλάβος στα αφεντικά!
Αντίσταση - Αυτοοργάνωση - Αλληλεγγύη
Άβαταρ μέλους
lemon-tree
Δημοσιεύσεις: 77
Εγγραφή: Σάβ Οκτ 09, 2010 2:59 am
Real Name: *changes.
Gender: Female
Facebook ID: 0

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από lemon-tree »

ΠΕΡΑΣΑ - Κική Δημουλά

Περπατῶ καὶ νυχτώνει.
Ἀποφασίζω καὶ νυχτώνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὑπῆρξα περίεργη καὶ μελετηρή.
Ξέρω ἀπ᾿ ὅλα. Λίγο ἀπ᾿ ὅλα.
Τὰ ὀνόματα τῶν λουλουδιῶν ὅταν μαραίνονται,
πότε πρασινίζουν οἱ λέξεις καὶ πότε κρυώνουμε.
Πόσο εὔκολα γυρίζει ἡ κλειδαριὰ τῶν αἰσθημάτων
μ᾿ ἕνα ὁποιοδήποτε κλειδὶ τῆς λησμονιᾶς.
Ὄχι δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα μέρες μὲ βροχή,
ἐντάθηκα πίσω ἀπ᾿ αὐτὸ
τὸ συρματόπλεγμα τὸ ὑδάτινο
ὑπομονετικὰ κι ἀπαρατήρητα,
ὅπως ὁ πόνος τῶν δέντρων
ὅταν τὸ ὕστατο φύλλο τοὺς φεύγει
κι ὅπως ὁ φόβος τῶν γενναίων.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Πέρασα ἀπὸ κήπους, στάθηκα σὲ συντριβάνια
καὶ εἶδα πολλὰ ἀγαλματίδια νὰ γελοῦν
σὲ ἀθέατα αἴτια χαρᾶς.
Καὶ μικροὺς ἐρωτιδεῖς, καυχησιάρηδες.
Τὰ τεντωμένα τόξα τους
βγήκανε μισοφέγγαρο σὲ νύχτες μου καὶ ρέμβασα.
Εἶδα πολλὰ καὶ ὡραῖα ὄνειρα
καὶ εἶδα νὰ ξεχνιέμαι.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Περπάτησα πολὺ στὰ αἰσθήματα,
τὰ δικά μου καὶ τῶν ἄλλων,
κι ἔμενε πάντα χῶρος ἀνάμεσά τους
νὰ περάσει ὁ πλατὺς χρόνος.
Πέρασα ἀπὸ ταχυδρομεῖα καὶ ξαναπέρασα.
Ἔγραψα γράμματα καὶ ξαναέγραψα
καὶ στὸ θεὸ τῆς ἀπαντήσεως προσευχήθηκα ἄκοπα.
Ἔλαβα κάρτες σύντομες:
ἐγκάρδιο ἀποχαιρετιστήριο ἀπὸ τὴν Πάτρα
καὶ κάτι χαιρετίσματα
ἀπὸ τὸν Πύργο τῆς Πίζας ποὺ γέρνει.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη ποὺ γέρνει ἡ μέρα.

Μίλησα πολύ. Στοὺς ἀνθρώπους,
στοὺς φανοστάτες, στὶς φωτογραφίες.
Καὶ πολὺ στὶς ἁλυσίδες.
Ἔμαθα νὰ διαβάζω χέρια
καὶ νὰ χάνω χέρια.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ταξίδεψα μάλιστα.
Πῆγα κι ἀπὸ ἐδῶ, πῆγα καὶ ἀπὸ ἐκεῖ...
Παντοῦ ἕτοιμος νὰ γεράσει ὁ κόσμος.
Ἔχασα κι ἀπὸ ἐδῶ, ἔχασα κι ἀπὸ κεῖ.
Κι ἀπὸ τὴν προσοχή μου μέσα ἔχασα
κι ἀπὸ τὴν ἀπροσεξία μου.
Πῆγα καὶ στὴ θάλασσα.
Μοῦ ὀφειλόταν ἕνα πλάτος. Πὲς πῶς τὸ πῆρα.
Φοβήθηκα τὴ μοναξιὰ
καὶ φαντάστηκα ἀνθρώπους.
Τοὺς εἶδα νὰ πέφτουν
ἀπὸ τὸ χέρι μιᾶς ἥσυχης σκόνης,
ποὺ διέτρεχε μιὰν ἡλιαχτίδα
κι ἄλλους ἀπὸ τὸν ἦχο μιᾶς καμπάνας ἐλάχιστης.
Καὶ ἠχήθηκα σὲ κωδωνοκρουσίες
ὀρθόδοξης ἐρημιᾶς.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ἔπιασα καὶ φωτιὰ καὶ σιγοκάηκα.
Καὶ δὲν μοῦ ἔλειψε οὔτε τῶν φεγγαριῶν ἡ πεῖρα.
Ἡ χάση τοὺς πάνω ἀπὸ θάλασσες κι ἀπὸ μάτια,
σκοτεινή, μὲ ἀκόνισε.
Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.

Ὅσο μπόρεσα ἔφερ᾿ ἀντίσταση σ᾿ αὐτὸ τὸ ποτάμι
ὅταν εἶχε νερὸ πολύ, νὰ μὴ μὲ πάρει,
κι ὅσο ἦταν δυνατὸν φαντάστηκα νερὸ
στὰ ξεροπόταμα
καὶ παρασύρθηκα.

Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη.
Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.




Λαχταρώ - Σάρα Κέιν
[...]
Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή.
Και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
έρωτά μου για σένα.
[...]
*Μαγειρεύω με κρασί. Μερικές φορές, βέβαια, το βάζω και στο φαγητό.
*Η πιθανότητα κάποιος να σε παρακολουθεί, είναι ευθέως ανάλογη με την ηλιθιότητα της πράξης σου.



"with the lights out, it's less dangerous"...
..but I never said I like things safe.
Άβαταρ μέλους
MagGod
Δημοσιεύσεις: 180
Εγγραφή: Παρ Φεβ 15, 2008 9:35 pm
Real Name: <MIT|s|Mag>
Gender: Male
Facebook ID: 0

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από MagGod »

κάτι θρησκευτικοοικονομικό...


"Μέρκελ ημών
η εν τοις Γερμανοίς,
αγιασθήτω το δάνειό Σου.
Ελθέτω η χορηγεία Σου.
Εφαρμοσθήτω το πρόγραμμά Σου, ως εν Γερμανώ και επί της Greece.
Την δόσιν ημών την επιούσιον δος ημίν Τζήμερον.
Και λάβε ημάς δια τα θελήματα υμών,
μήπως και ημείς κουρέψομεν τες οφειλές ημών.

Και μη εισενέγκης ημάς εις Τσιπρισμόν,
αλλά ρύσαι ημάς και από τη Συγγρού,
Αμήηηηηηην"

:lol:
Εικόνα
Άβαταρ μέλους
antony07
Forum Moderator
Forum Moderator
Δημοσιεύσεις: 1673
Εγγραφή: Τετ Νοέμ 15, 2006 4:37 pm
Real Name: Αντώνης
Gender: Male
Facebook ID: 0
Τοποθεσία: Uncertain (by principle)
Επικοινωνία:

Re: Ποίηση

Δημοσίευση από antony07 »

Άψογος και αιχμηρός....
Αυτό το ποίημα είναι για σένα
που τρελαίνεσαι πριν πέσεις στο κρεβάτι
και μουρμουράει η γυναίκα σου για τους απλήρωτους λογαριασμούς
και τρελαίνεται η μάνα σου για τις αδιόρθωτες συμπεριφορές σου
και σου μιλάνε οι φίλοι σου για τις ακάθαρτες σιωπές.

Αυτό το ποίημα είναι για ‘κείνους που μαύρισαν τα χέρια τους
και πίνουν ούζα στου καφενείου την πληρωμή,
που σταυρώνονται στους πάγκους για τρεις κι εξήντα
και τους γαμούν οι τράγοι της πολιτικής,
τα κωλόπαιδα με τις σιδερωμένες γραβάτες.

Αυτό το ποίημα είναι γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν
τους γραφιάδες των free press
‘κείνους που λέν’ τι όμορφα είναι τα βράδια της πόλης
γιατί ποτέ δεν άνοιξαν φάκελο με λογαριασμό
γιατί η μάνα ξεσκάτιζε τα βρακιά τους απ’ τα ερασιτεχνικά μεθύσια
και ο πατέρας φρόντιζε τα πλυμένα τους αρχίδια.

Αυτό το ποίημα είναι για τους μ@λ@κες ποιητές
που νόμιζαν πως τα λόγια είναι δυο ποτάμια.
Που δεν ρόζιασαν ποτέ τους τις παλάμες
και γίνανε το λουρί ενός ατάλαντου.
Για τα Παρίσια τους
και τις αγύμναστες κωλοτρυπίδες τους
για τους μπαμπάδες στρατηγούς τους
και τις γιαγιάδες νταβατζήδες τους
για τα ποτά των 10 ευρώ τους στα μπαρ της γελοιότητας
για το βυζί της μάνας τους που έγινε εικονοστάσι
και τα ημερωμένα μεσημεριάτικα πρωινά τους
που δεν υπήρχε ποτέ το ξυπνητήρι.

Αυτό το ποίημα είναι για
τους πενηντάρηδες οικοδόμους
που πίνουν ότι βρουν μπροστά τους
μονάχα για να σταματήσουν τα χρόνια
και τις γυναίκες τους που μετράν τις δεκάρες στα μπακάλικα της γειτονιάς
μην τυχόν και φάνε ξύλο το βράδυ.

Αυτό το ποίημα είναι για τους χαρτογιακάδες
που έπιασαν τον παπά απ’ τα αρχίδια
και τους παπάδες που έγιναν αρχίδια.
Αυτό το ποίημα είναι για τούτη την πόλη
που δεν κατάλαβε ποτέ από που της ήρθε
και βολεύεται με τα ίδια σκατά
εδώ και κάποιες δεκαετίες
και θα βολεύεται για χρόνια ακόμη.

Καθώς οι σκύλες θα γαβγίζουν τα βράδια
οι μπεκρήδες θα μετράνε ατυχία
και τ’ αποτσίγαρα θα χορεύουν κλακέτες
πάνω στον ίδιο ρυθμό του θανάτου.

Γιάννης Ζελιαναίος
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=t5tuy-Td9iU[/youtube]
"Ωραία παιδιά κατάχαμα κυλάει
το πιο ωραίο ρόδο απ' το στεφάνι σας
αδράξτε κάθε τι που προσπερνάει
μα αν σε βιτρίνα εμπρός βρεθεί η χάρη σας
ή σε γκισέ, φυλάξτε το τομάρι σας
θυμάστε, Colin de Cayeux τον λέγανε
το άσυλο εμπιστεύτηκε ναι σαν κι εσάς,
σημάδεψε ο μπάτσος και τον ξέκανε
"
Απάντηση

Επιστροφή στο “Λογοτεχνία”