[Στίχοι/Video] Έντεχνο

[O kanenas]

Μυστικό τοπίο

Σαν το παράπονο στη φράση "εδώ και τώρα"
σαν το σπασμένο φαρμακειο στις δύο η ώρα
σαν το καμένο το γήπεδο σαν το αμόκ της μηχανής σου
μέσα απ'της βιτρίνας τα θρύψαλα ακούω την ψυχή σου

Κι όπως σ'ενα τοπίο μυστικό
αντικριστά στο κήτος
έτσι μια ευλογία που αγνοώ
με κρατάει
στο δικό σου το μήκος

Μου'στειλαν μηνύματα οι βιαστικοί σου οι νάνοι
απ'το παραλήρημα της χώρας σου που αυξανει
τρεις και μισή ξημερώματα σαν διαδήλωση που πήζει
μαύρο γυαλί δίχως πρόσωπο και ξαφνικά ραγίζει

Και στου σκοτωμένου το σφυγμό
στο φλας του ασθένοφόρου
καθρευτίζει κάτι απ'την ηχώ
του θεού
στο βυθό του εωσφόρου

Οι ρυθμοί μου λύσσαξαν μα δεν κρατούν τον ήχο
της μοναξιάς σου όταν κλαις και χτυπάς τον τοίχο
μες στης αυγής το μισόφωτο σβήνω μίλια γραμμένης ύλης
να βρεις την σελίδα κατάλευκη να μπεις και ν'ανατείλεις

Μ'ενα παρανάλωμα παντού
στη θεϊκή σου αλήθεια
σαν φωτογραφεία ενός παιδιού
που μου λέει
"αναγνώστη βοήθεια"

Θύρα 7 και θύρα κάτω από τις ερπύστριες
όλα διαβήκαν απ'τις γλώσσες τις στραγγαλίστριες
κι όμως εγώ σ'αφουγγράστηκα σαν λεξούλα ενός αγνώστου
κι όχι σαν μέρος του λόγου τους και του δικού τους πόστου
Για να σ'αγκαλιάσω με καημό
και τόσο να σε νιώσω
όσο είναι τοπίο μυστικό
τούτο δω
που ποθώ ν'αποδώσω

[O_Xamenos]

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: David Byrne
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος & Αλκίνοος Ιωαννίδης ( Ντουέτο )

Και ξαφνικά ξυπνάς
κι ανάβει ο καραγκιόζ- μπερντές
και ξαφνικά ξυπνάς
κι ακούγονται ακατάληπτες κουβέντες.

Και ξαφνικά ξυπνάς
ενώ σε φέρνουν με μια Μερσέντες
και ξαφνικά ξυπνάς
στην πισίνα και σου βγαίνει
μία σύζυγος ξένη!

Και εξίστασαι, ειπείν σεαυτόν:
"Μα πως βρέθηκα εδώ;"

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το γκαζόν
τρέχει ο καιρός, περνάει
παφλασμός πολλών νερών.

Μέσα στο πένθιμο μωβ
το χρυσάφι έχει καεί
κι ανάβει για μια στιγμή
η σπηλιά με την πηγή.

Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
"Που πηγαίνει από δω;"
Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
"Τι απέγινε τ’ όχημα;"

Κι από μέσα μιλάει μια φωνή:
Πού ειν’ το σπιτάκι μου; Που ειν’ το παχνί;
Και μετά ξαναλέει η φωνή:
"Πού είναι η γυναίκα μου, η αληθινή;"

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ' το γκαζόν
η Γαλανή φυσάει
το αρχαίο της ακορντεόν.

Μια φορά σ’ αυτή τη ζήση
ο βυθός να φωτίσει
έστω για μια στιγμή
να 'ναι τζάμι και γυαλί!

Same as it ever was…
- ίδια όπως ήτανε
Same as it ever was…
- ή, όπως ανέκαθεν
Same as it ever was…
- νυν και αεί, θα πει
Same as it ever was…
- νυν και αεί θα πει.

Υδάτων η καταπόντησις
υδάτων και η πλοήγησις.
Πολλών υδάτων γέμει ο Ωκεανός.
Βάθυνε τον Ωκεανό σου!
Απλώσου!
Απλώσου!
Απλώσου!

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το μπετόν
τρέχει ο καιρός περνάει
παφλασμός πολλών νερών.

Στη Γαλανή ξανά
στα νερά τα φωτεινά
κάτω από ρόδες και σασμάν
στη λαλέουσα παγάν.

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ΄ το μπετόν
η αμμουδιά κρατάει
το αχανές των θαλασσών.

Στη Γαλανή ξανά
στα νερά τα μακρινά
κάτω από ρόδες και σασμάν
στη λαλέουσα παγάν.

Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
"Αυτό το σπίτι, τι να σημαίνει;"
Και εξίστασαι.
"Η λεωφόρος, πού να πηγαίνει;"

Και εξίστασαι, ειπείν σεαυτόν:
"Βαδίζω σωστά; Βαδίζω στραβά;"
Κι από μέσα η φωνή επαυξάνει:
"Θεέ μου, τι έχω κάνει!"

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως μια γλυκιάν αυγή
κάτι τον σταματάει
παρελαύνει υπό την Γη
η πομπή των υδάτων
των ζειδώρων ναμάτων
στέκει ο καιρός ορθός
καταυγάζεται ο βυθός.

Τρέχει ο καιρός, περνάει
απροσδόκητη αυγή
κάτι τον σταματάει
η αρχαία πληγή
μες στης πληγής το φως
τα νομίσματα σκορπούν
και θησαυρίζει υπό την Γη
η ζωοδόχος πηγή.

Same as it ever was…
- ίδια όπως ήτανε.
Same as it ever was…
- ή, όπως ανέκαθεν.
Same as it ever was…
- νυν και αεί, θα πει.
Same as it ever was…
- νυν και αεί θα πει.

[Rosso]

Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Τραγούδι: Γιώργος Μιχαήλ




Mάσκα δεν έχω να γυρνώ

στο καρναβάλι ετούτο

μόνο μια απόχη να τρυγώ

της θάλασσας την πονηριά

και της σιωπής τον πλούτο.


Bάρα καλή, βάρα γερή

μια ντουφεκιά ζαχαρωτή

κι άσε να νοιώσει η γαλαρία

του χαρτοπόλεμου τη βία.


Σκουπίδι η σκέψη την πετώ

τη λογική απαρνιέμαι,

μ' ένα σαράκι αρμένικο

για δρόμους που δε θέλησα

στις χαραυγές ξεχνιέμαι.


Bάστα το νου, βάστα το νου

να μην γκρινιάξει του καιρού

πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα

και τσιγκουνεύεται στη γλύκα.

[Rosso]

Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Στίχοι: Ομάρ Καγιάμ
Τραγούδι: Γιώργος Μιχαήλ


Σήκω και δώσε μου κρασί τα λόγια είναι καμένα

απόψε το χειλάκι σου είναι το παν για μένα.


Κι όσο για τα ταξίματα και για τα κρίματά μου

τα βλέπω σαν τα κατσαρά μαλλιά σου μπερδεμένα.

Για εκείνα που δεν έκανα και που 'χω καμωμένα

αν έχω τη ζωή σωστά είτε στραβά παρμένα

αυτό θα 'ν' το μαράζι μου κρασί λοιπόν ποιος ξέρει

μην βγαίνει τούτη η αναπνοή στερνή φορά από 'μένα


Όταν θελήσει η μοίρα μου τον κόσμο αυτό ν' αφήσω

και κάθε ελπίδα για ζωή απ' την καρδιά μου σβήσω

μια κούπα από τη στάχτη μου να φτιάξετε συντρόφοι

σαν θα γεμίζει με κρασί ίσως να ξαναζήσω.

[Rosso]

"Κοντραπούντο"
Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας



Πάντοτε έψαχνα ένα δρόμο να σε φτάσω
σκυφτός μερόνυχτα σε χάρτες και βιβλία

ήθελα μόνο τη σκιά σου ν' αγκαλιάσω ...
στου κόσμου βγαίνω τα στενά περιπολία


όλα τα σχέδια χρυσόψαρα στη γυάλα
και συ τη μάσκα σου φοράς και τα στολίδια

τ' άστρα μου στέλνουνε πανάρχαια σινιάλα
κι εγώ μιας χίμαιρας μαζεύω τα ξεφτίδια.


Ζωή σε σπούδασα και ξέχασα να ζήσω
ποιος το χαμένο μου καιρό θα φέρει πίσω

δε δίνει ρεύμα ότι αγαπώ και δε με σώζει
τη λύση ψάχνω στο μπερντέ του καραγκιόζη.

Πάντοτε έψαχνα ένα δρόμο να σε φτάσω
τρέχεις αδιάκοπα και τίποτα δε τρέχει

μα συνεχίζω κι ας βρεθώ ξανά στον Άσσο
κανείς δε χάνει μια ζωή που δεν την έχει.

Βγαίνουν στην άγρα της T.V. τα συνεργεία
όλα είναι ζήτημα τιμής σ' αυτό το κόσμο

τα όνειρά μου κατεβαίνουν σ' απεργία
άσωτοι άγγελοι μου δείχνουνε το δρόμο ...

[Rosso]

"Ευτυχείς, Λυπημένοι και Πότες"
Στίχοι & Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας


   Περίσσεψε η τύχη μου
   και γκρέμισα τα τείχη μου
   ότι αγαπούσα τό δωσα
   κι ότι ποθούσα τό 'χασα.

   Λένε οι ψυχολόγοι
   κι οι φίλοι μου οι λόγιοι
   απλά τα πράγματα να λες
   και στα τραγούδια να μην κλαις
   να μην κλαις.

   Μα εδώ βαθειά στην κόλαση
   έχουμε βρει μια όαση
   αγάπες που σαλεύουνε
   τα όνειρα διαλέγουνε.

   Σα να μην έζησα ποτέ
   σα να μην κοίταξα ψηλά απ' το παραθύρι
   δέντρα φυτρώνουν στις γωνιές
   περνούν τα χρόνια
   περνούν κι οι φίλοι...

   Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
   με κρασί, με καπνό και δυο νότες
   ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
   μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

   Περπατώ σ' ένα κόσμο π' αλλάζει
   όπως τα ρούχα μας τα χθεσινά
   βάζει κορδέλες και με ταράζει
   βάφεται άλλος και προσπερνά.

   Ευτυχείς, λυπημένοι και πότες
   με κρασί, με καπνό και δυο νότες
   ταξιδέψαμ' αργά, σε κρεβάτια ζεστά
   μα θαρρώ πως ξυπνήσαμ' αργά.

[f_angel]

Να μ' αγκαλιάζεις

Έρχονται ώρες που όλα τα φοβάμαι,
όσα θυμάμαι κι ακόμα με πονούν..
Αυτές τις ώρες να το θυμάσαι, πλάι μου να 'σαι όταν θα 'ρθουν..
Δίπλα μου να 'σαι, μαζί σου να με βρουν...

Να μ'αγκαλιάζεις, για να σ'αισθάνομαι..
κι αν δεις να χάνομαι,να μ' ανεβάζεις..
να με ησυχάζεις και να με νοιάζεσαι,
να με χρειάζεσαι όπως κι εγώ..

Έρχονται ώρες που σκέψεις με πληγώνουν,
και δεν τελειώνουν τα πως και τα γιατί..
Γι αυτές τις ώρες κι οι δυο μας φταίμε κι ότι κι αν λέμε τι ωφελεί..
Φτάνει που κλαίμε και που είμαστε μαζί...  

[Neo]

Σταυρός του Νότου...

Στίχοι : Νίκος Καββαδίας
Μουσική : Θάνος Μικρούτσικος


Εβραζε το κύμα του γαρμπή.
Ημαστε σκυφτοί κ οι δυο στο χάρτη·
γύρισες και μού 'πες πως το Μάρτη
σ' άλλους παραλλήλους θα 'χεις μπει.

Κούλικο στο στήθος σου ταττού,
που όσο κι  αν το καις δε λέει να σβήσει.
Είπαν πως την είχες αγαπήσει
σε μια κρίση μαύρου πυρετού.

Βάρδια πλάι σε κάβο φαλακρό
κι ο Σταυρός του Νότου με τα στράλια.
Κομπολόι κρατάς από κοράλλια
κι άκοπο μασάς καφέ πικρό.

Το Αλφα του Κενταύρου μιά νυχτιά
με το παλλινώριο πήρα κάτου.
Μου 'πες με φωνή ετοιμοθανάτου:
Να φοβάσαι τ' άστρα του Νοτιά.

Αλλοτε απ' τον ίδιον ουρανό
έπαιρνες, τρείς μήνες στην αράδα,
με του καπετάνιου τη μιγάδα,
μάθημα πορείας νυχτερινό.

Σ' ένα μαγαζί του Nossi Be
πήρες το μαχαίρι, δυό σελλίνια,
μέρα μεσημέρι απά στη λίνια
ξάστραψε σα φάρου αναλαμπή.

Κάτου στις αχτές της Αφρικής
πάνε χρόνια τώρα που κοιμάσαι.
Τα φανάρια πια δεν τα θυμάσαι
και τ' ωραίο γλυκό της Κυριακής.

[f_angel]

Εγώ για χάρη σου - Γλυκερία

Αδύνατον τα όνειρα να βγουν αληθινά..
κουράστηκα να βλέπω τη ζωή να προσπερνά..
ξημέρωσε κ δε με περμένεις πουθενά..
οι δρόμοι ερημώνουνε καθώς τους περπατώ,
στα χέρια μου το τίποτα κρατώ..
Κ γω που σ'αγαπάω φοβάμαι μη μου πεις
πως τώρα τελειώσαμε εμείς..

Εγώ για χάρη σου, θα ανάβω κάθε νύχτα το φεγγάρι σου,
αγγέλους θα κεντώ στο μαξιλάρι σου,
στον ίσκιο σου επάνω θα πατώ..
Εγώ για χάρη σου σα γράμμα ξεχασμένο στο συρτάρι σου,
ψυχούλα μου σηκώνω όλα τα βάρη σου,
κι αντάλλαγμα ποτέ δε σου ζητώ..

Αδύνατον να μπω στην κλειδωμένη σου καρδιά..
στα μάτια σου σβησμένη της αγάπης η φωτιά..
Θυμήθηκες πως έχεις κάποια χρέη από παλιά..
στις τσέπες σου σκισμένα της ζωής μας τα χαρτιά,
στο μέτωπο του χρόνου η χαρακιά..
κ γω που σ αγαπάω φοβάμαι μη μου πεις
πως τώρα τελειώσαμε εμείς..

[drcypher]

Αφιερωμένο σ' ένα αστεράκι  :yawinkle:

Αστέρι μου, φεγγάρι μου,
της άνοιξης κλωνάρι μου
κοντά σου θά 'ρθω πάλι,

κοντά σου θά 'ρθω μιαν αυγή
για να σου πάρω ένα φιλί
και να με πάρεις πάλι.

Αγάπη μου, αγάπη μου, η νύχτα θα μας πάρει,
τ' άστρα κι ο ουρανός, το κρύο το φεγγάρι.

Θα σ' αγαπώ, θα ζω μες στο τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα ζεις με τα πουλιά
θα σ' αγαπώ, θα γίνουμε τραγούδι
θα μ' αγαπάς, θα γίνουμε πουλιά


Στίχοι: Γιάννης Θεοδωράκης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μελίνα Μερκούρη

[Valiana]

Μαλαματένια λόγια

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Χαλκιάς & Χαράλαμπος Γαργανουράκης & Τάνια Τσανακλίδου
Άλλες ερμηνείες: Βασίλης Παπακωνσταντίνου & Δημήτρης Υφαντής & Λιζέττα Καλημέρη

Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές
τ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χτες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ' αηδόνια σεχτηκιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να 'σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να 'χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετιλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το 'φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του ’δη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας μέρα κακή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

[msl]

Βιαστικό πουλί του Νότου
Δρογώσης Στάθης & Κότσιρας Γιάννης
Μουσική/Στίχοι: Δρογώσης Στάθης
-----------------------------------------
Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Χίλια σύννεφα κλαίνε
Δεν είσαι εδώ

Τον άδειο κόσμο κοιτάζω έξω
Όσο πίσω κι αν τρέξω
Δε θα σε βρω

Κάποτε ησουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δε μπορούσες να πετάξεις
Δε μπορούσες να ξεχάσεις

Σ' ένα άδειο σπίτι σαν παραμύθι
Έχτισες την καρδιά μου
Ζεστή φωλιά

Μα τώρα ξέρω τα παραμύθια
Τα νικάει η συνήθεια
η λησμονιά

Κάποτε ησουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δε μπορούσες να πετάξεις
Δε μπορούσες να ξεχάσεις

Η μέρα τρέμει στη γη που μένω
Όλα μοιάζουν να λένε
Δεν είσαι εδώ

Καπνός και σκόνη δεν ανασαίνω
να το τέλος γραμμένο
πια τι ζητώ

Κάποτε ησουν πληγωμένη
Βιαστικό πουλί του Νότου
Δε μπορούσες να πετάξεις
Δε μπορούσες να ξεχάσεις

[Neo]

Ψωμί κι εφημερίδα

Στίχοι - Μουσική : Μίλτος Πασχαλίδης

Την ξύλινη ασπίδα που μου χρέωσες μικρό
ήρθαν οι μέρες κι ο καιρός
πίσω να στη γυρίσω

Τις νίκες δε με άφησες ποτέ να τις χαρώ
τη συντριβή μου δεν σου τη χαρίζω

Με όρκους και ενθύμια ζητάς αθανασία
και τους εχθρούς σου κυνηγάς
μακρυά απ' τον καθρέφτη

Μα δεν το λένε αυτό ζωή, ούτε κι ευθανασία
Στου πατρικού μου την αυλή
να μπαίνω σαν τον κλέφτη...

Απ' αγάπη εφιάλτης
κι από μάνα μητριά
εδώ στα σύνορα της στάχτης
για τελευταία φορά....

Στείλε με να σου φέρω
Απ' το περίπτερο τσιγάρα
Ο μικρός σου ο γιός είμαι εγώ,
είμαι εγώ...

Στείλε με να σου φέρω
ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω
πια να ζω

Μόνη σου το αποφάσισες
να γίνω ένοικος
και πως στην αγκαλιά σου
θα χωράν μόνο οι καπάτσοι

Μα πριν η απελπισία μου
να γίνει πανικός
Μισή ζωή σου χάρισα,
νομίζω είμαστε πάτσι

Απ' αγάπη εφιάλτης
κι από μάνα μητριά
εδώ στα σύνορα της στάχτης
για τελευταία φορά....

Στείλε με να σου φέρω
Απ' το περίπτερο τσιγάρα
Ο μικρός σου ο γιός είμαι εγώ,
είμαι εγώ...

Στείλε με να σου φέρω
ψωμί κι εφημερίδα
με τα ρέστα δε γουστάρω
πια να ζω

[Wizard]

Ερμηνευτής: Ζερβουδάκης Δημήτρης

Μουσική/Στίχοι: Ζερβουδάκης Δημήτρης/Καββαδίας Νίκος

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε Καίσαρ να σε σώσει
Κάτι που πάντα βρίσκεται σε αιώνια εναλλαγή
Κάτι που σκίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων
Και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι
Που του γραφείου σου πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
Να φύγει κράζοντας βραχνά χτυπώντας τα φτερά του
Προς κάποια ακατοίκητη κοιλάδα του νοτιά

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
Εσύ τσιγάρο Camel να καπνίζεις ναι
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω Whiskey

Οι πολιτείες ξένες να μας δέχονταν
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
Κι εγώ σ’ αυτές απλά να σε εσύσταινα
σαν σε παλιές γλυκές μου αγαπημένες

Κάτι που θα ‘κανε τα υγρά παράδοξα σου μάτια
Που αβρές μαθητριούλες τ’ αγαπούν και σιωπηροί ποιητές
Χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουνε
Με κάποιο τρόπο που όπως λεν δεν γέλασαν ποτέ

Γνωρίζω κάτι που μπορούσε βέβαια να σε σώσει
Εγώ που δεν σε γνώρισα ποτέ για σκέψου εγώ
Ένα καράβι να σε πάρει Καίσαρ να μας πάρει
Ένα καράβι που πολύ μακριά θα τ’ οδηγώ

Μακριά πολύ μακριά να ταξιδεύουμε...

Και μια βραδιά στην Μπούρμα ή στην Μπατάβια
Στα μάτια μιας ινδής που θα χορέψει
Γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα
θα δείτε την Γκρέτα να επιστρέψει


ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟΝ ΠΟΙΗΤΗ ΚΑΙΣΑΡΑ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

"Φαίνεται πια πως τίποτα - τίποτα δεν μας σώζει..."
ΚΑΙΣΑΡ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ

Ξέρω εγώ κάτι που μπορούσε, Καίσαρ, να σας σώσει.
Κάτι που πάντα βρίσκεται σ' αιώνια εναλλαγή,
κάτι που σχίζει τις θολές γραμμές των οριζόντων,
και ταξιδεύει αδιάκοπα την ατελείωτη γη.

Κάτι που θα 'κανε γοργά να φύγει το κοράκι,
που του γραφέιου σας πάντοτε σκεπάζει τα χαρτιά
να φύγει κρώζοντας βραχνά, χτυπώντας τα φτερά του,
προς κάποιαν ακατοίκητη κοιλάδα του Νοτιά.

Κάτι που θα 'κανε τα υγρά, παράδοξά σας μάτια,
που αβρές μαθήτριες τ' αγαπούν και σιωπηροί ποιηταί,
χαρούμενα και προσδοκία γεμάτα να γελάσουν
με κάποιον τρόπο που, όπως λεν, δε γέλασαν ποτέ.

Γνωρίζω κάτι, που μπορούσε, βέβαια, να σας σώσει.
Εγώ που δε σας γνώρισα ποτέ...Σκεφτείτε...Εγώ.
Ένα καράβι...Να σας πάρει, Καίσαρ...Να μας πάρει...
Ένα καράβι, που πολύ μακριά θα τ' οδηγώ.

Μια μέρα χειμωνιάτικη θα φεύγαμε.
- Τα ρυμουλκά περνώντας θα σφυρίζαν,
τα βρωμερά νερά η βροχή θα ράντιζε,
κι οι γερανοί στους ντόκους θα γυρίζαν.

Οι πολιτείες οι ξένες θα μας δέχονταν,
οι πολιτείες οι πιο απομακρυσμένες
κι εγώ σ' αυτές αβρά θα σας εσύσταινα
σαν σε παλιές, θερμές μου αγαπημένες.

Τα βράδια, βάρδια κάνοντας, θα λέγαμε
παράξενες στη γέφυρα ιστορίες,
για τους αστερισμούς ή για τα κύματα,
για τους καιρούς, τις άπνοιες, τις πορείες.

Όταν πυκνή η ομίχλη θα μας σκέπαζε,
τους φάρους θε ν' ακούγαμε να κλαίνε
και τα καράβια αθέατα θα τ' ακούγαμε,
περνώντας να σφυρίζουν και να πλένε.

Μακριά, πολύ μακριά να ταξιδεύουμε,
κι ο ήλιος πάντα μόνους να μας βρίσκει
εσείς τσιγάρα "Κάμελ" να καπνίζετε,
κι εγώ σε μια γωνιά να πίνω ουίσκυ.

Και μια γριά στο Αννάμ, κεντήστρα στίγματος,
- μια γριά σ' ένα πολύβουο καφενείο -
μια αιμάσσουσα καρδιά θα μου στιγμάτιζε,
κι ένα γυμνό, στο στήθος σας, κρανίο.

Και μια βραδιά στη Μπούρμα, ή στη Μπατάβια
στα μάτια μιας Ινδής που θα χορέψει
γυμνή στα δεκαεφτά στιλέτα ανάμεσα,
θα δείτε - ίσως - τη Γκρέτα να επιστρέψει.

Καίσαρ, από ένα θάνατο σε κάμαρα,
κι από ένα χωματένιο πεζό μνήμα,
δε θα 'ναι ποιητικότερο και πι' όμορφο,
ο διάφεγγος βυθός και τ' άγριο κύμα;

Λόγια μεγάλα, ποιητικά, ανεκτέλεστα,
λόγια κοινά, κενά, "καπνός κι αθάλη",
που ίσως διαβάζοντάς τα να με οικτίρετε,
γελώντας και κουνώντας το κεφάλι.

Η μόνη μου παράκληση όμως θα 'τανε,
τους στίχους μου να μην ειρωνευθείτε.
Κι όπως εγώ για έν' αδερφό εδεήθηκα,
για έναν τρελόν εσείς προσευχηθείτε.

Y.Γ. Έχει κανένας αυτό το τραγούδι? Ή μήπως ξέρει σε ποιό cd είναι / πώς μπορώ να το βρω???

[Valiana]

Σκληρή μουσική

Στίχοι: Αντώνης Μιτζέλος
Μουσική: Τερμίτες
Πρώτη εκτέλεση: Τερμίτες

Πόσο σ' αγάπησα σκληρή μουσική
στα κάτασπρα νησιά με τα μπλε παραθύρια
στην πολιτεία την τρελλή
με το γάτο δίπλα στα σκουπίδια

Πόσο σ' αγάπησα σκληρή μουσική
σ' αστερισμούς και σε λευκά ταξίδια
παρέα με τους πέλαγους
κι απ' την πείνα έτρωγα κεραμμύδια

Σαν κάτι να κυλάει στη φλέβα
να τραγουδάς με λερωμένη τη φωνή
να βλέπεις τον κόσμο να γυρίζει
σε μιαν ακίδα από κερί

Πόσο μ' αγάπησες όμως κι εσύ
αχ σκληρή μουσική
για σένα μ' άφησε η γυναίκα μου
που 'χα μαζί της ένα παιδί

Σαν κάτι να κυλάει στη φλέβα
να τραγουδάς με λερωμένη τη φωνή
να βλέπεις τον κόσμο να γυρίζει
σε μιαν ακίδα από κερί

Γελάν οι κολλητοί μου
γελάν ειρωνικά
που γράφω τα τραγούδια μου
με λόγια ελληνικά

Μα δε με νοιάζει
δε μου καίγεται καρφί
με νοιάζει μόνο
απ' το ράδιο ν' ακουστεί

σκληρή μουσική